کوچه

بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم،

همه تن چشم شدندخیره به دنبال تو گشتم،

شوق دیدار تولبریز شد از جام وجودم،

شدم آن عاشق دیوانه که بود،

در نهانخانه جانم گل یاد تو درخشید

باغ صد خاطره خندید،

عطر صد خاطره پیچید:

یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم

پر گشودیم ودر خلوت دل خواسته گشتیم

ساعتی بر لب آن جوی نشستیم.

تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت .

من همه محو تماشای نگاهت.

آسمان صاف و شب آرام

بخت خندان و زمان رام

خوشه ماه فرو ریخته در آب

شاخه ها دست برآورده به مهتاب

شب و صحرا و گل و سنگ

همه دل داده به آواز شباهنگ

یادم آید تو به من گفتی:

-((از این عشق حذر کن!

لحظهای چند بر این آب نظر کن،
آب آیینه عشق گذران است،

تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است

باش فردا که دلت با دگران است !

تا فراموش کنی ،چندی از این شهر سفر کن!))

با تو گفتم :((حذر از عشق !؟-ندانم

سفر از پیش تو ؟هرگز نتوانم ،

نتوانم!

روز اول که دل من به تمنای تو پر زد ،

چون کبوتر ،لب بام تو نشستم

تو به من سنگ زدی ،من نه رمیدم،نه گسستم...)

باز گفتم که :((تو صیادی و من آهموی دشتم

تا به دام تو درافتم همه جا گشتم وگشتم

حذر از عشق ندانم،نتوانم!))

اشکی از شاخه فرو ریخت

مرغ شب ،ناله تلخی زد و بگریخت...

اشک در چشم تو لبریز،

ماه بر عشق تو خندید!

یادم آید که :دگر از تو جوابی نشنیدم

پای در دامن اندوه کشیدم.

نگسستم،نر میدم .

رفت در ظلمت غم ، آن شب و شبهای دگر هم،

نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم،

نه کنی دیگر آز آن کوچه گذر هم...

بی تو،اما،به چه حالی من از آن کوچه گذشتم!

***